Кыргыздардын оозеки маданиятында устат-шакирт деген чоң түшүнүк бар. Ырчылар, манасчылар, дастанчылар өз өнөрлөрүн өркүндөтүү үчүн, устаттарды ээрчип, бирге элге чыгып, чыгармачылыктарын тартуулап, башка өнөрпоздор менен тез-тез жолугушуп, чыгармачылык чөйрөдө жүрүшкөн. Манасчылыкта да устатчылыктын орду чоң. Дасыккан манасчылар өздөрүнүн окуучуларын айлап ээрчитип жүрүп, жер кыдырып, чогуу манас айтып, элге таанытышкан. Устаттардын жардамы менен башка манасчылар менен таанышып, чыгармачыл чөйрөгө аралашуу да тезирээк ишке ашкан. Манасчылардын дээрлик баары тең устаттары ким болгондугун, алардан алган насааттарын, үйрөнгөн сабактарын айтышат. Аты чыккан, эл баалаган манасчылардан устат күтүү жаңыдан элге чыгып жаткан манасчыга өзгөчө маанилүү болгон.
Айтуучулук өнөрдү югаславдар арасында изилдеп, «Айтуучу» деген белгилүү эмгегин жазган америкалык илимпоз Лорд да, жаңы баштап жаткан айтуучунун чеберчилигинин калыптанышында устаттын эмгеги зор экендигин айткан. Темаларды, эпизоддорду тандоо, рифмалашкан тексттерди курап, ар кайсы көркөм каражаттарды колдоно билүү, үндү көнүктүрүү жагынан шакирт устаттан көптөгөн практикалык кеңештерди ала аларын айткан. Элибизде да устаттар шакиртин ар дайым өзү менен чоң жыйындарга ээрчитип жүрүп, чогуу манас айттырып, окуучуларынын элге таанылышына эбегейсиз колдоо көрсөткөн.
Мындан сырткары кыргыздардын устат-шакирт мектебинде устаттан үйрөнгөн чеберчилик эле эмес, атактуу устаттын аты деле шакирти үчүн зор колдоо берген. Белгилүү манасчыларды устаты катары атоо жаш манасчыга карата ишенимди, сыйды пайда кылган. Бурдьенин сөзү менен айтканда устаттын аты эле зор «социалдык капитал» катары роль ойногон. Ошондуктан жаш манасчылар замандаш устаттарын эле эмес, көзү өткөн атактуу манасчыларды түшүндө көргөндүктөрүн айтып, алардын рухунан колдоо тапкандарын да эскеришет.